Botschaft von der Federation of General Workers Myanmar (FGWM) zum Internationalen feministischen Kampftag am 8. März 2025

Solifoto vom 13.3.2025 vor dem New Yorker in Göttingen

übersetz vom Birmanischen mit chat gpt, inhaltlich gegen gecheckt mit einer englischen Übersetzung
Original in Birmanisch unten

TW: Gewalt (nicht graphisch beschrieben), Erwähnung von Fehlgeburten

Sehr geehrte und geschätzte internationale Gewerkschaftsmitglieder, liebe Kolleginnen und Kollegen,

ich sende euch meine besten Wünsche für euer Wohlbefinden und eure Sicherheit.

Am heutigen Internationalen feministischen Kampftag möchte ich die Herausforderungen und Schwierigkeiten teilen, mit denen Arbeiterinnen in Myanmar am Arbeitsplatz konfrontiert sind. Seit dem Militärputsch im Jahr 2021 erleben Arbeitnehmer*innen in Myanmar verstärkte Repressionen, Risiken und Kämpfe in der Arbeitswelt und in der Gewerkschaftsbewegung.

In der Textilindustrie werden Frauen nicht nur körperlich und psychisch missbraucht, sondern ihnen wird auch der Zugang zu angemessener Gesundheitsversorgung verweigert. Trotz extremer Arbeitsbedingungen können sie sich aufgrund ihres existenziellen Überlebenskampfes nicht gegen die Unterdrückung, die Befehle und die unzumutbaren Arbeitsanforderungen wehren. Sie funktionieren wie Maschinen, ohne das Recht auf eigene Entscheidungen. Täglich müssen sie Beschimpfungen und psychische Gewalt ertragen.

In den Fabriken werden unrealistische Produktionsziele verlangt. Um diese zu erfüllen, verzichten Arbeiterinnen darauf, Wasser zu trinken, Mahlzeiten einzunehmen oder sich auszuruhen. Wenn sie die vorgegebenen Ziele nicht erreichen, werden sie öffentlich beschimpft, bedroht oder mit sofortiger Entlassung konfrontiert. Einige müssen als Strafe kniend durch die Fabrik laufen oder werden körperlich misshandelt – mit Stöcken geschlagen, mit Gegenständen beworfen oder auf andere Weise erniedrigt.

Schwangere Frauen müssen unter denselben harten Bedingungen arbeiten wie andere. Sie sind gezwungen, stundenlang ohne Pause zu sitzen und zu nähen, was häufig zu Fehlgeburten führt.

Viele arbeiten unbezahlte Überstunden und werden gezwungen, nachts zu arbeiten, ohne eine sichere Heimfahrtmöglichkeit. Dadurch sind sie einem erhöhten Risiko von sexueller Gewalt ausgesetzt – es gab bereits Fälle, in denen Arbeiterinnen auf dem Heimweg vergewaltigt oder in der Fabrik ermordet und anschließend entsorgt wurden.

Gesundheitsversorgung gibt es kaum. Die Toiletten sind unhygienisch, es fehlt an sauberem Wasser und Seife. In einigen Fabriken gibt es nicht einmal Sanitätsräume oder ausgebildetes medizinisches Personal. Arbeiterinnen müssen ihre eigenen Medikamente mitbringen oder gemeinsam Geld für Notfallversorgung sammeln. Durch den Kontakt mit Chemikalien entstehen gesundheitliche Schäden, und Verletzungen führen häufig zu dauerhaften Behinderungen.

Diese Arbeiterinnen sind nicht nur Mütter und Töchter, sondern oft auch die Hauptverdienerinnen ihrer Familien. Doch ihre Löhne sind extrem niedrig und reichen nicht zum Leben. Nach Abzug von Miete und anderen Grundkosten bleibt oft nichts übrig, sodass sie sich verschulden müssen, um zu überleben.

Trotz all dieser widrigen Umstände organisieren sich Arbeiterinnen und kämpfen gegen die Ungerechtigkeiten in den Fabriken. Sie fordern höhere Löhne, sauberes Trinkwasser, hygienische Toiletten, realistische Produktionsziele, angemessene Pausen für schwangere Frauen, gesetzlich garantierte Urlaubs- und Feiertage sowie ein Ende der Zwangsüberstunden. Sie kämpfen auch für ihr Recht, unabhängige Gewerkschaften zu gründen, und stellen sich gegen Einschüchterung und Gewalt durch das Management.

Die Lage der Arbeitnehmer*innen in Myanmar hat sich zunehmend verschlechtert. Fabrikbesitzer arbeiten mit den Behörden zusammen, um die Gründung von Gewerkschaften zu verhindern, indem sie stattdessen sogenannte „Workers Coordination Committees“ (WCC) einrichten, die ihre Interessen vertreten. Gewerkschaftsmitglieder werden entlassen, bedroht oder sogar von der Militärjunta verfolgt.

Arbeiterinnen haben kaum noch gesetzliche Rechte. Seit der Einführung des Wehrpflichtgesetzes durch das Militärregime geben Unternehmen sogar persönliche Daten von Arbeiterinnen an die Junta weiter. Trotz dieser widrigen Umstände halten die Beschäftigten in Myanmar an ihrem Kampf fest und organisieren Streiks gegen das unterdrückerische System. Es ist bewundernswert, aber zugleich erschütternd, dass sie unter diesen Bedingungen kämpfen müssen.

In der Geschichte hat noch keine Regierung den Arbeitnehmerinnen ihre Rechte freiwillig gegeben – sie mussten immer dafür kämpfen. Es ist tragisch, dass Arbeiterinnen im Jahr 2024 immer noch für grundlegende Menschenrechte kämpfen müssen.

An diesem Internationalen feministischen Kampftag bekräftigt die Federation of General Workers Myanmar (FGWM) ihre Solidarität mit allen Gewerkschaftsmitgliedern weltweit. Wir danken euch für eure Unterstützung und hoffen, dass ihr weiterhin an unserer Seite steht.

Mit solidarischen Grüßen
Federation of General Workers Myanmar (FGWM)
„Kampf bis zum Sieg“

Original:

မတ်လ ၈ ရက်နေ့ အပြည်ပြည်ဆိုင်ရာ ဖမ်မနစ် တော်လှန်ရေးနေ့ နိုင်ငံတကာမှ သမဂ္ဂရဲဘော်များသို့ သတင်းစကားပါးခြင်း

လေးစားချစ်ခင်ရပါသော နိုင်ငံတကာမှ သမဂ္ဂရဲဘော်များညီအမများအားလုံး ကိုယ်စိတ်နှစ်ပါးလုံး အေးချမ်းပြီး ဘေးအပေါင်းမှ ကင်းဝေးကြပါစေကြောင်း  ဆုတောင်းမေတ္တာပို့သလိုက်ပါတယ်။

ယနေ့ကျရောက်သော အပြည်ပြည်ဆိုင်ရာ ဖမ်မနစ် တော်လှန်ရေးနေ့မှာ မြန်မာနိုင်ငံမှ အလုပ်သမညီအမများရဲ့ လုပ်ငန်းခွင်အတွင်းရင်ဆိုင်နေရသော အခက်အခဲများနဲ့စိန်ခေါ်မှုများ၊ ၂၀၂၁ ခုနှစ်စစ်အာဏာသိမ်းပြီးတည်းက အလုပ်သမားရေး(အလုပ်သမားလှုပ်ရှားမှု) အခြေအနေတွေ နဲ့  စိန်ခေါ်မှုတွေ၊ အန္တရာယ်တွေ ရင်ဆိုင်နေရတဲ့ကြားက  အလုပ်သမားတွေရဲ့ ကြိုးစားရုန်းကန် တော်လှန်နေရမှုများ ကို မျှဝေချင်ပါတယ်။

လက်ရှိ အထည်ချုပ်လုပ်ငန်းခွင်တွေထဲမှာ အမျိုးသမီးအလုပ်သမတွေအနေနဲ့ စိတ်ပိုင်း၊ရုပ်ပိုင်းထိခိုက်ခံစားရတဲ့အပြင် ကျန်းမာရေးစောင့်ရှောက်မှုလည်း မရကြပါဘူး။ 

အလုပ်သမတွေဟာ  လုပ်ငန်းခွင်တွေထဲမှာ  အခက်အခဲတွေ မည်မျှပင်ရှိနေစေကာမူ စားဝတ်နေရေးလိုအပ်ချက်ကြောင့် ဖိနှိပ်မှုတွေ ၊ အမိန့်တွေ၊ တာဝန်တွေကို မလွန်ဆန်နိုင်ကြတဲ့ အခြေအနေတွေမှာ ရှိနေပါတယ်။ မနက်မိုးလင်းလုပ်ငန်းခွင်ထဲကို စရောက်ထဲက ကိုယ်တိုင်ရွေးချယ်ခွင့်ဘာတစ်ခုမှမရှိဘဲ အထက်လူကြီးအဆင့်ဆင့်ရဲ့အမိန့်ပေးတာခံရတဲ့ သံပတ်ပေးထားတဲ့ စက်ရုပ်တွေလိုပါပဲ။ ဆဲခံရ၊ ဆူခံရနဲ့ နေ့စဉ် စိတ်ပိုင်းဆိုင်ရာ အကြမ်းဖက်ခံနေရပါတယ်။​

စက်ရုံက အထည်စံချိန် မတရားတောင်းတယ်။ စံချိန်ပြည့်အောင် ရေမသောက်အား၊ ထမင်းထွက် မစားအား၊ ထိုင်ရာမထ တောင်းတဲ့စံချိန်ပြည့်မီအောင် ချုပ်ပေးရတယ်။ စံချိန်ဆိုတာ ကိန်းဂဏန်းတခုပါပဲ။ အဲဒီကိန်းဂဏန်းတခုမှာ မမြင်ရတဲ့ပါဝါတွေက ရှိနေတယ်။ဘာကြောင့်လဲဆိုတော့ တောင်းတဲ့စံချိန်မပြည့်ရင်  ကြမ်းတမ်းတဲ့စကားလုံးတွေသုံး လူအများကြားအောင် အော်ဟစ်ဆဲဆိုကြိမ်းမောင်း‌တာခံရ၊ အလုပ်ထွက် နောက်နေ့ အလုပ်လာစရာမလိုတော့ဘူးဆိုပြီး ခြိမ်းခြောက်တာလည်းခံရတဲ့အပြင် ဝမ်တိန်လည်း အတင်းထိုးခိုင်းတယ်။ ပဲကျလည်း ဝမ်တိန်ထိုးခိုင်းတယ်။ အလုပ်နောက်ကျလည်း ဝမ်တိန်ထိုးခိုင်းတယ်။

တောင်းတဲ့စံချိန်မပြည့်လို့ ဒူးထောက်လမ်းလျှောက်ခိုင်းတာ၊ လက်ဆစ်ကိုပေတံနဲ့ ခေါက်တာ၊ ကျောကုန်းတွေကိုထုရိုက်တာ၊ ဖိနပ်တွေ၊ အဝတ်တွေနဲ့ ပစ်ပေါက်တာ အစရှိသဖြင့် ကိုယ်ထိလက်ရောက် ကျူးလွန်တာတွေ၊ နိုင်ထက်စီးနင်းပြုကျင့်တာတွေကိုလည်း အလုပ်သမားတွေက  နေ့စဉ်နဲ့အမျှခံနေကြရတာကြောင့် စိတ်ပိုင်းရော၊ ရုပ်ပိုင်းရော အကြမ်းဖက်မှုတွေကို တပြိုင်နက်ထဲ ရင်ဆိုင်နေကြရတယ်။

ကိုယ်ဝန်ဆောင်အမျိုးသမီးတွေဆိုလည်း အခြားအမျိုးသမီးများနည်းတူ စံချိန်ပေးရတယ်။  တောင်းတဲ့စံချိန်ကိုပြည့်အောင် ထိုင်ရာမထ အချိန်အကြာကြီး ချုပ်နေရတော့ ဗိုက်ထဲက သန္ဓေသားရော၊ မိခင်ရော  ပုံမှန်အနေအထား မဟုတ်တော့ဘူး။  နေ့စဥ်နဲ့အမျှ ဒီလိုအခြေအနေဆိုတော့ ဗိုက်ထဲက ကလေးက အနေအထားမမှန် ဖြစ်လာပြီး သန္ဓေသားပျက်ကျတဲ့အထိ ဖြစ်ရတယ်။ 

လုပ်အားခ မပေးဘဲ အိုတီကို အောလင်းအောနိုက်ဆင်းပြီး ချုပ်ပေးနေရတဲ့ အခြေအနေတွေလည်း ရှိပါတယ်။ အဲ့လိုအောနိုက်ဆင်းရတာက အထူးသဖြင့် အမျိုးသမီးအလုပ်သမတွေအတွက် မကြာခဏ အန္တရာယ်ရှိတဲ့ အခြေအနေတွေကို ဖြစ်စေတယ်။ အောနိုက်ခေါ်ပြီး  ဖယ်ရီစီစဥ်မပေးလို့ အချိန်မတော်အိမ်အပြန်လမ်းမှာ မသာမာသူများရဲ့ အုပ်စုဖွဲ့ မုဒိမ်းကျင့်တာ ခံရတဲ့ ဖြစ်ရပ်တွေ၊ လုပ်ငန်းခွင်ထဲမှာ အောလင်းဆင်းရင်း မုဒိမ်းကျင့် အသတ်ခံရပြီး  ပါကင်ပုံးပဲ ထည့်စွန့်ပစ်ထားတဲ့ ဖြစ်ရပ်တွေလည်း ရှိခဲ့တယ်။ အလုပ်သမ အမျိုးသမီးတွေဟာ လုံခြုံမှုမရှိတဲ့၊ ဖိအားတွေပြည့်နှက်နေတဲ့၊ တာဝန်ယူ တာဝန်ခံမှု မရှိတဲ့ လုပ်ငန်းခွင်တွေမှာ လုပ်နေကြရတာပါ။

လုပ်ငန်းခွင်တွေထဲ ကျန်းမာရေးစောင့်ရှောက်မှုနဲ့ပါတ်သက်လို့ ဘာမှမရှိသလောက်ပါပဲ။ အိမ်သာတွေဆို ညစ်ပတ်နံစော်နေတာ၊ရေကမသန့် အဝါရောင် သံကြေးရောင်ထွက်နေတာ၊ အိမ်သာအထွက် လက်ဆေးတဲ့နေရာမှာ ဆပ်ပြာမရှိတာ၊ ရှိပြန်လည်း မလုံလောက်ဘူး။ အမျိုးသမီး လစဥ်သုံးစွန့်ပစ်ပစ္စည်းထည့်ဖို့ ခြင်းတောင်းလေးတွေကလည်း သေးသေးလေးတွေနဲ့ တနေ့တခါ သန့်ရှင်းရေးမလုပ်တော့ အနံ့အသက်ကမကောင်း။​ ပေးခန်းထားပေမယ့် ကျွမ်းကျင်သူနာပြုမရှိ၊ ဆေးဝါးမရှိ။ ရှိပြန်တော့လည်းမလုံလောက်။ အချို့စက်ရုံတွေဆို ဆေးပေးခန်းတောင်မရှိ။ အလုပ်သမားတွေက ကိုယ့်အိမ်ကနေ ကိုယ်လိုတဲ့ဆေး ထည့်လာရတယ်။ ချို့စက်ရုံတွေမှာ လစာထုတ်ရက်အလုပ်သမားတွေ အချင်းချင်းပိုက်ဆံနည်းနည်းစီစုပြီး လိုအပ်တဲ့ဆေးဝါးတွေဝယ်ပြီး ဆောင်ထားရတယ်။ လုပ်ငန်းခွင်ထဲ ထိခိုက်မှုတွေဖြစ်တာကြောင့် လက်ဆစ်တွေ ဖြတ်ပစ်ရတာ၊ ဓါတုဆေးဝါးတွေပါတဲ့ ဆေးတွေသုံးရတဲ့နေရာတွေမှာ အကာအကွယ်မပြည့်စုံတော့ ဆေးရည်ကြောင့် ယားနာတွေပေါက်တဲ့ အခြေအနေတွေလည်းရှိပါတယ်။ အလုပ်သမတွေအနေနဲ့   လုပ်နေကြရတဲ့  လုပ်ငန်းခွင်တွေ မတူကြပေမယ့်  ကြုံတွေ့ရတဲ့ အခက်အခဲတွေ၊ စိန်ခေါ်မှုတွေကတော့ တူကြပါတယ်။

သူတို့ရဲ့ လုပ်အားပေါ်မှီနေရတဲ့ မိသားစုတွေရဲ့ အမေတွေတဖြစ်လဲ၊ သမီးတွေတဖြစ်လဲဖြစ်တဲ့  အလုပ်သမတွေဟာ လုပ်ငန်းခွင်တွင်းက ဖိအားတွေသာမက လုပ်ခလစာကနည်းပါးပြီး ကျပ်ငွေတန်ဖိုးကျဆင်းမှုနဲ့ အခြေခံ စားကုန်၊သုံးကုန် ကုန်စျေးနှုန်းကြီးမြင့်မှုတို့စတဲ့  အထွေအထွေအကြပ်အတည်းရဲ့ဒဏ်ကိုလည်း တိုက်ရိုက် ခံစားရပြန်တယ်။  မြို့ပြတွေက စက်ရုံတွေမှာ လခစား အလုပ်လာလုပ်ကြရတဲ့ အလုပ်သမတွေအဖို့ ၁ လလုံး မနားမနေလုပ်ပြီးရတဲ့လုပ်ခလစာက မိမိတကိုယ်ဖို့တောင် မဖူလုံတဲ့ အခြေအနေပါ။ လစာထုတ်ရက်ဆိုရင်  နယ်ကမိဘကို ပြန်ပို့ဖို့ငွေ၊ အဆောင်ခနဲ့ ရေဖိုးမီးဖိုး ပေးပြီးရင် သူတို့ရဲ့ စားစရိတ်နဲ့ တကိုယ်အရည်အသုံးစရိတ်အတွက်   လက်ကျန်ငွေ မကျန်တော့သလောက်မို့ သူများဆီက အတိုးကြီးကြီးနဲ့ ချေးငှါးသုံးကြရတယ်။ နည်းပါးတဲ့ လုပ်ခလစာနဲ့ အထွေထွေအကြပ်အတည်းကြားမှာ မသေထမင်း၊ မသေဟင်းစားပြီး အခြားရွေးချယ်စရာမရှိတော့လည်း အားတင်းပြီး ဆက်လုပ်နေကြရတာပါ။

အလုပ်သမတွေအနေနဲ့ အဲ့ဒီလို အခက်အခဲတွေ၊ စိန်ခေါ်မှုတွေရှိပေမယ့်လည်း  လုပ်ငန်းခွင်ထဲမှာ ဖိနှိပ်ခံရမှုတွေ ကြုံလာတော့ မသေရုံတမယ်လုပ်ခလစာနဲ့ အလုပ်လုပ်နေကြတဲ့ ဘဝတူအလုပ်သမားအချင်းချင်း စည်းရုံးစုဖွဲ့ပြီး လုပ်ငန်းခွင်တွင်း မတရားမှုတွေကို ရတဲ့နည်းနဲ့ တော်လှန်နေကြတယ်။ လုပ်ခလစာတိုးပေးဖို့ ၊ သောက်ရေလုံလောက်အောင်ထားပေးဖို့ ၊ အိမ်သာတွေသန့်ရှင်းအောင်ထားပေးဖို့ ၊ စံချိန်မတရားမတောင်းဖို့ ၊ ကိုယ်ဝန်ဆောင်တွေ စံချိန်မတောင်းဖို့ ၊ဥပဒေပါအတိုင်း ခွင့်ရက်အလုပ်ပိတ်ရက်ပေးဖို့၊ညဥ့်နက်တဲ့အထိ အချိန်ပိုမခေါ်ဖို့ ၊ နိုင်ငံခြားသားတွေ တိုက်ရိုက်အလုပ်ခိုင်းစေခြင်းမပြုဖို့ ၊ အော်ဟစ်ဆဲဆိုခြင်း မပြုဖို့၊ လွတ်လပ်စွာသင်းပင်းဖွဲ့ ခွင့်ပေးဖို့ စတာတွေအတွက် အချင်းချင်းစုရုံးပြီး မိမိတို့အခွင့်အရေးအတွက် တောင်းဆိုတိုက်ပွဲဝင်နေပါတယ်။

လက်ရှိမြန်မာပြည် အလုပ်သမားရေး(အလုပ်သမားလှုပ်ရှားမှု) ကတော့ တနေ့ထက်တနေ့ပိုမိုဆိုးရွားတဲ့ လုပ်ငန်းခွင်အတွင်းမှာ ဖိနှိပ်မှု၊ ခွဲခြားဆက်ဆံမှု၊ ခြိမ်းခြောက်မှု၊ မချိန်ပိုလုပ်အားပို အတင်းအဓမ္မခိုင်းစေမှု၊ ဥပဒေမဲ့ အလုပ်ထုတ်မှု၊ လွတ်လပ်စွာသင်းပင်းဖွဲ့စည်းခွင့်ကို ပိတ်ပင်တာဆီးမှု၊ လုပ်ငန်းခွင်ထဲ သမဂ္ဂဆိုတဲ့ စကားလုံးတောင်ပျောက်အောင် စကစ လက်အောက်ခံ ဝန်ကြီးဌာနတွေက လုပ်ငန်းရှင်တွေနဲ့ တမင်တကာစနစ်တကျ ပူးပေါင်းလုပ်ဆောင်နေမှုကို ခံစားနေကြရပါတယ်။  လုပ်ငန်းခွင်တွေထဲမှာ WCC သာဖွဲ့ခွင့်ပြုပြီး လုပ်ငန်းရှင်အလိုကျ လူတွေထည့်ပြီး လုပ်ငန်းခွင်ပြဿနာတွေကို ဖြေရှင်းစေကာ သမဂ္ဂဖွဲ့တာကိုကျ ပိတ်ပင်တဲ့အပြင် စစ်တပ်ခေါ်ပြီးဖမ်းခိုင်းမယ်ဆိုတဲ့ လုပ်ငန်းရှင်ရဲ့ခြိမ်းခြောက်မှု တွေကိုလည်းကြုံတွေ့နေရပါတယ်။ 

အဆိုးဆုံးက ဥပ‌ဒေပါ အလုပ်သမားအခွင့်အရေးကိုတောင် မရကြတော့တဲ့ အခြေအနေပါ။ စစ်အာဏာရှင်အောက်  မြန်မာနိုင်ငံမှာ  စစ်မှုထမ်းဥပဒေအသက်သွင်းပြီးနောက်ပိုင်း လုပ်ငန်းခွင်ထဲက အလုပ်သမားတွေရဲ့ ကိုယ်ရေးအချက်အလက်တွေကို လုပ်ငန်းရှင်တွေကနေ စစ်ကောင်စီကိုပေးနေတဲ့ အခြေအနေကိုလည်း ကြုံတွေ့နေရပါတယ်။ ဆိုးဝါးလှတဲ့ ဆိုခဲ့ပါ အခြေအနေတွေကို အလုပ်သမားရဲဘော်အပေါင်းတို့က ကြံ့ကြံ့ခံရင်း မိမိတို့အခွင့်အရေးကို မိမိတို့ရဲ့စုစည်းမှုအားနဲ့ တိုက်မှရမယ်ဆိုတဲ့ အသိတွေကြောင့် ဖိနှိပ်မှုတွေကြားကနေ အကြောက်တရားကို လက်နက်တခုသဖွယ် ပြောင်းလဲပြီး အလုပ်သမားရဲဘော်များဟာ လုပ်ငန်းခွင်အတွင်းမှာ သပိတ်တိုက်ပွဲတွေနဲ့  အာဏာရှင်ဆန်မှု၊ ဖိနှိပ်မှုတွေကို တွန်းလှန်တောင်းဆိုနေဆဲ ဖြစ်ပါတယ်။ ဂုဏ်ယူစရာလည်းဖြစ်သလို အလွန်ပင်ဝမ်းနည်းစရာကောင်းပါတယ်။ 

ခေတ်အဆက်ဆက် ဘယ်အစိုးရကမှ  အလုပ်သမားအခွင့်အရေး အပြည့်အဝရရှိဖို့ အလိုအလျောက် လုပ်ဆောင်မပေးခဲ့ပါဘူး။ အန္တရာယ်တွေကြား ကိုယ်တိုင်တိုက်ယူပြီးမှ ရလာတဲ့ အခွင့်အရေးတွေပါ။ အဲ့လို အခြေခံအကျဆုံး လူ့အခွင့်အရေးတွေအတွက် တိုက်ယူနေရခြင်းကိုလည်း မေးခွန်းထုတ်မိပါတယ်။

ယနေ့ကျရောက်သောအပြည်ပြည်ဆိုင်ရာ ဖမ်မနစ် တော်လှန်ရေးနေ့မှာ မြန်မာနိုင်ငံအထွေထွေ အလုပ်သမားသမဂ္ဂများအဖွဲ့ချုပ်(FGWM) အနေဖြင့် နိုင်ငံတာကာမှ မဟာမိတ်သမဂ္ဂများအပါအဝင် သမဂ္ဂရဲဘော်အပေါင်း ညီအမများကို လက်ရှိမြန်မာနိုင်ငံ  စက်ရုံလုပ်ငန်းခွင်တွေထဲက အမျိုးသမီးအလုပ်သမတွေ  ရင်ဆိုင်နေရတဲ့ လုပ်ငန်း ခွင်ထဲက အခြေအနေများနဲ့ မြန်မာပြည်အလုပ်သမားရေးနဲ့ပတ်သက်၍ ဝေမျှခွင့်ရတဲ့အတွက် အထူးပင် ဝမ်းသာရပါတယ်။

ဖိနှိပ်ခံ၊ သို့သော် စဉ်ဆက်မပျက် တော်လှန်နေကြတဲ့  မြန်မာပြည် အလုပ်သမားထုနှင့်အတူ သွေးစည်းညွတ်ညွတ်မှုဖြင့် ဝန်းရံပေးပါလို့ ပြောကြားရင်း အဆုံးသတ်လိုက်ရပါတယ်။ 

သွေးစည်းညီညွတ်မှုဖြင့် 

မြန်မာနိုင်ငံအထွေထွေအလုပ်သမားသမဂ္ဂများအဖွဲ့ချုပ် – FGWM 

„တိုက်ပွဲ–ချချ„